DXB

Dubai, 13:30 uur. Ik zit aan de eettafel, buiten is het 30℃ ik heb de schuifpui opengeschoven. De vogeltjes fluiten en ik eet een meergranen bammetje met Hollandse Calvé pindakaas.

Waar zal ik beginnen, September '22 of gewoon bij vandaag?
Ik kies voor vandaag, want er is zoveel te vertellen.

Om 6 uur gaat Gerben zijn wekker.

Ik trek de koele witte lakens van me af en doe de gordijnen open om de ochtend zonnestralen op te nemen. Het eerste wat ik zie is onze mooie groene bloeiende tuin. Aangelegd in september, toen we hier kwamen wonen, dus alle bomen en struiken zijn nog jong, het gras is groen en strak als een biljardtafel. De enige dadelpalm van de vorige bewonder die de hete zomer zonder water heeft overleefd, staat fier in het midden van de tuin en showt trots de eerste dadelbloei. Ik trek de schuifpui open en voel de koele ochtendbries langs mijn huid stromen die via de wapperende vitrage de slaapkamer in stroomt. Ik stap het balkon op en leun over de stenen leuning met gotische Parijsachtige pilare spijlen en luister naar de eerste vogeltjes die wakker zijn geworden. Gerben stapt onder douche en ik stap na de tandenpoets- en was ochtendrituelen in mijn rijbroek.

Ik loop de trap af en daar waggelen eerst Buster en altijd later komt Lotje me begroeten na een nacht languit op de bank te hebben gesnurkt.

Habibi is nog buiten na een van zijn nachtelijke avonturen. Meestal miauwt ie voor de tuin schuifpui zodat ik die voor hem open doe, ondanks dat het speciaal aangemeten luik gemaakt voor hem en de doggies gewoon open is. Meneer Habibi heeft graag een portier die de deur voor hem opent, alvorens zijn ontbijt wordt opgediend, hahahaha.

Afhankelijk van wie als eerst beneden is, maakt de een het ontbijt en de ander laat Lotje en Buster uit. Voorheen liep zijne hoogheid Habibi mee met de ochtend wandeling, maar dat is hem waarschijnlijk inmiddels te min, dus die gaat na het ontbijt languit ergens slapen. (meestal op ons bed, maar hij kan zich ook opkrullen in de gordijnen, die ik nog steeds op maat moet laten maken. Zelf heb ik hier geen naaimachine, wel in Nederland, maar daar heb ik hier niks aan)

Na het ontbijt vertrekt Gerben naar kantoor en ik stap in de auto naar Hipolito. Ik heb een kleine 40 minuten rijden naar de stal in het midden van de woestijn. Daar doe ik lekker mijn ding met mijn topper, de omgeving is prachtig. De stal ligt naast de Endurance race village, dus er zijn eindeloos goed onderhouden paden om over te galopperen, of gewoon lekker rustig en ontspannen rond te stappen.

Maar de meeste tijd trainen we voor onze grote droom, of naja, ik weet niet of Hipo die droom heeft, hahaha, maar mijn droom om kampioen te worden in de dressuur.

Hipolito is in ieder geval het paard om die droom waar te maken, dus ik heb die kans zeker! Wat een geweldig paard is hij. Een droompaard...

Het klinkt allemaal als een perfect leven tot zoverre, met alle ingrediënten om gelukkig te zijn. En het leven waar we keihard voor werken en heel veel voor moeten geven en laten, heeft een keerzijde, zoals elke medaille.

Want de oplettende lezer, mist iets. Mijn blogs gingen altijd over de kinderen die onze dagelijkse leven vulden met bruisende energie. Maar die 2 heerlijke mensen, die zijn beide inmiddels op eigen benen. Natuurlijk zijn ze volop in ons leven, maar niet in het dagelijkse. Wat doen ze het goed, Cas in Nederland in opleiding tot Loadmaster en Doorgunner bij de luchtmacht. En Iris met haar studie Bio Veterinaire Wetenschappen BSc(Hons) aan Hartpury Uni in Engeland. Wat wil je als ouders nog meer dat ze zelfstandig zijn en het ze goed gaat.

Maar ondanks een expatleven wat bruist in een vreemd land, bruist het echt anders als de kinderen op een ander continent zijn. En specifiek voor mij persoonlijk, is de inrichting van mijn dag ineens heel anders. Ik was altijd volop betrokken bij hun school, transport, sociale leven, sport en mijn dagen waren gevuld met het regelen en organiseren van alles omtrent dat.

Daarbij werkte ik altijd, in elk land waar we woonden. Dus een hele volle agenda, inclusief reizen en vakanties plannen, het huishouden runnen ~~(of naja de huishoudster managen 😋)~~

Dat is dus allemaal niet meer aan de orde.

De verhuizing en emigratie naar weer een nieuw land geeft veel werk, zorgen, organisatie en geregel op zich, dus Gerben en ik vonden het een goed idee als ik eerst niet zou werken en vooral ons zouden focussen op settelen en het deze keer ontspannen aan te pakken. Wat een goed plan was en is, want laten we wel wezen, we zijn hier sinds September, dus dat we alleen de gordijnen nog op maat hoeven te laten maken, dan hebben we het best vlot gedaan.

Maar dat het impact heeft op ons, is een understatement. Stel jezelf je eigen verhuizing voor, binnen Nederland, al dat gepak, geregel, zorgen, aanpassen, emoties, achterlaten van waar je je thuis en behagelijk voelde, waar je je veilig voelde, waar je alles kent en iedereen. Dat slaat in als een bom, je huisdieren moeten wennen, je moet zelf wennen, in welke supermarkt of winkel vind ik dat lekkere meergranen brood? Gelukkig is de AH of Lidl overal wel in Nederland. Waar kan ik pinnen, waar kan ik tanken? Hoe vind je je routine weer in een hele nieuwe omgeving? Plak daar bovenop een nieuw land, een nieuw cultuur, winkelketens die je niet kent en je hebt een idee van de achtbaan aan emoties waar we in zitten. Gerben bij een nieuw bedrijf, nieuwe bedrijfscultuur, nieuwe teams onder zich, meer reizen, meer verantwoordelijkheden. Dat is een pakket aan ingrediënten voor een heel gecompliceerde maar bijzonder en uitgesproken cocktail 🍸

Ik kom mezelf met regelmaat tegen. De overgang en de hormonale onbalans zorgt voor wisselende stemmingen en emoties ~~arme Gerben 😂~~

Het gemis van de kinderen, de verhuizing en emigratie, de hobbelende hormonen, Gerben die nu veel meer weg is voor zaken en ik dus best veel alleen ben en een nieuwe paardensport omgeving zorgt ervoor dat ik af en toe worstel.

Gisteren realiseerde ik me dat ik het mis om te creëren, ik mis het om creatief bezig te zijn. En daar kwam het idee van mijn oude Blog!

Ik vind het heerlijk om weer bezig te zijn met woorden. Om wat er in mijn hoofd zit, op 'papier' te zetten. Om er iets samenhangends van te maken. Dat al die fotos en filmpjes weer bij een verhaal horen of een verhaal geïllustreerd kan worden met beeld materiaal.

Ik heb er in ieder geval plezier in! En het prikkelt mijn brein. Hoe fijn is dat.

Er is nog zoveel te vertellen, zal ik meer Bloggen?

Liefs van Micky

Random photo dump last few months